Als schooljongen mocht ik elk jaar naar York in Engeland op vakantie, naar mijn vaders zus en haar man. Oom Charles was een Schot, ooit een hoge militair en toen eigenaar van een textielfabriek waar tartanstoffen gemaakt werden. De fabriek mocht zich zelfs hofleverancier noemen. Oom Charles liet mij graag kennis maken met het land van zijn voorvaderen, met de highlands en met de eilanden voor de kust.
Toen ik zestien was, nam hij mij mee naar Islay, het zuidelijkste eiland van de Hebriden, voor de westkust. Na een flinke dagwandeling gingen we naar een pub in de haven van Port Ellen waar een paar stoere vissers aan hun Guinness zaten te lurken. Charles vroeg om “a wee dram for the boy” en wees naar mij. Hij zette een glas goudkleurige drank voor mijn neus en zei: “Drink it. Slainte!”. Ik nam en slok en verslikte me bijna in het krachtige, kruidige vocht dat raspend door mij keel stroomde en een warme gloed achterliet. Ik proefde turf, zee, heide, en ik keek hem met betraande ogen aan. Hij grijnsde van oor tot oor: “Now you’re a man.” En de mannen in de pub knikten goedkeurend. Ik had Lagavulin geproefd, een zestien jaar oude single malt van Islay. Mijn oom vertelde dat Lagavulin na zestiende jaar volwassen is, net als en jongen die zich op dit eiland op zijn zestiende een man mag noemen. Was het waar? Niemand in de pub ontkende het en ik wilde het graag geloven, ik wilde opeens heel graag bij die stoere mannen horen, ik voelde me verbonden met het eiland… en het zal je niet verbazen dat ik na jarenlang single malts proeven, nog steeds een zwak heb voor Islay en voor Lagavulin. En misschien wil jij er nu ook van proeven… Maar eerst een vraag: hoeveel authentieke, persoonlijke consumentenverhalen ken jij van een merk? Of beter: van jouw merk?
BRAND MANAGEMENT
