Niet lang daarna had de Portugees zijn eigen woning en hij stimuleerde andere familieleden om dezelfde stap te doen. Ook zij hebben gebruik gemaakt van de gastvrijheid en de kansen die zij kregen en een bijdrage geleverd aan de groei en de welvaart van de Verenigde Staten. Dit verhaal heb ik van een jonge Amerikaan gehoord die nu in Nederland woont en een Belgische vriendin heeft. De Portugese walvisvaarder in het verhaal was zijn overgrootvader. Herkomstverhalen tonen aan dat huidige naties mede tot stand zijn gekomen door migrerende volkeren en hun verhalen.

Migraties en verhalen zijn zo oud als de wereld. Van de nomadische stammen tot de grote expanderende rijken van de Grieken, de Romeinen, de Chinezen, de Arabieren (en niet te vergeten de latere Europese dynastieën) hebben eveneens voor verspreiding en vermenging van verhalen gezorgd. Vermenging van verhalen leidt ook tot vermenging van culturen en talen. Er zijn bijna geen talen die zich ‘puur’ kunnen noemen, er zijn bijna geen culturen of religies die zich ‘puur’ kunnen noemen. Sommige nationale volksverhalen hebben hun oorsprong vele duizenden jaren geleden, in India, rond de poolcirkel, in landen langs de zijderoute of in Afrika. Andere zijn een samenraapsel van oude en nieuwere legenden. Maar uiteindelijk zijn wij allen onderdeel van het grote weefsel en onze verhalen lopen er als kleurrijke draden erdoorheen.

Sommige mensen willen dat we dat vergeten. Het is onbegrijpelijk dat er politici zijn die nationale muren om landen willen zetten – het ‘nationale’ verhaal willen isoleren – en denken daarmee te kunnen voorkomen dat verhalen van buiten ‘infiltreren’. Politici die niets anders doen dan verleden, heden en toekomst te bedekken met hypnotiserende demagogische angstverhalen. In plaats van toe te staan dat er overeenkomsten ontdekt worden en meer onderling begrip (en samenwerking!) ontstaat.

Dezelfde weerstanden en vooroordelen (en natuurlijk ook dezelfde mogelijkheden) die we in samenlevingen zien, vinden we ook terug in het bedrijfsleven. Denk aan fusies. Moet het verhaal van de ‘sterkere’ partner altijd domineren? Waarom is er zo vaak te weinig ruimte voor het verhaal van toekomstige partner? Je fuseert ook met zijn kennis, kwaliteiten en waarden.

Interesse in het verhaal van de ander kán. Echt contact. Zoals tussen de Portugees en de Amerikaan ruim honderd jaar geleden. Het was een win-win situatie: een versmelting van verhalen zonder de wortels te verloochenen. Een nieuw herkomstverhaal misschien. Het is een mogelijkheid. Niets mis mee.

Bron: Storybag

Toen ik zestien was, nam hij mij mee naar Islay, het zuidelijkste eiland van de Hebriden, voor de westkust. Na een flinke dagwandeling gingen we naar een pub in de haven van Port Ellen waar een paar stoere vissers aan hun Guinness zaten te lurken.  Charles vroeg om “a wee dram for the boy” en wees naar mij. Hij zette een glas goudkleurige drank voor mijn neus en zei: “Drink it. Slainte!”. Ik nam en slok en verslikte me bijna in het krachtige, kruidige vocht dat raspend door mij keel stroomde en een warme gloed achterliet. Ik proefde turf, zee, heide, en ik keek hem met betraande ogen aan. Hij grijnsde van oor tot oor: “Now you’re a man.” En de mannen in de pub knikten goedkeurend. Ik had Lagavulin geproefd, een zestien jaar oude single malt van Islay. Mijn oom vertelde dat Lagavulin na zestiende jaar volwassen is, net als en jongen die zich op dit eiland op zijn zestiende een man mag noemen. Was het waar? Niemand in de pub ontkende het en ik wilde het graag geloven, ik wilde opeens heel graag bij die stoere mannen horen, ik voelde me verbonden met het eiland… en het zal je niet verbazen dat ik na jarenlang single malts proeven, nog steeds een zwak heb voor Islay en voor Lagavulin. En misschien wil jij er nu ook van proeven… Maar eerst een vraag: hoeveel authentieke, persoonlijke consumentenverhalen ken jij van een merk? Of beter: van jouw merk?

Zo moet een merk voelen, dacht ik laatst. De passie en het respect voor de authenticiteit van het huis die Jean Claude had geïnvesteerd in de (her)ontwikkeling, de zorg die hij besteed had aan kwaliteit. Het verhaal dat hij meegaf – de historie die mij intrigeerde en de keuzes die hij had gemaakt tijdens de restauratie – en het delen van de ontwikkelingsfases in het fotoalbum. “Kijk, toen kwamen we dit probleem tegen en dat hebben we zo opgelost…” Volledig transparant en aangevuld met tips over het onderhoud voor de komende jaren. Natuurlijk mocht ik hem altijd bellen. En toen het een keer nodig was, nam hij ruim de tijd en alles was opgelost.

En weer dringt de analogie zich op. Je kiest een merk om zijn uitstraling, soms weet een goede marketeer – één die luistert – jou op weg te helpen. Je kiest voor een authentiek verhaal dat tot de verbeelding spreekt, waarin je jezelf herkent. En dan heb ik het niet over een schroef of een wattenstaafje, maar over iets dat waarde vertegenwoordigd en duurzaamheid belooft én waarmaakt.

Sommige merken beloven status. Ik noem het ‘geleende authenticiteit’. Die komt niet altijd geloofwaardig over en heeft beperkte toegevoegde waarde. En waarom niet? Sommige aanbieders vinden dat voldoende, met status kun je ook loyaliteit krijgen van een bepaalde klantenkring. Totdat zich een product met méér status aandient. Dan blijkt de duurzaamheid van de relatie beperkt. Soms kopen investeerders een authentiek merk om het uit te melken. Maar zelfs die geleende authenticiteit moet onderhouden worden en vaak gebeurt niet eens dat. Weg herkenning, weg klanten, weg merk.

Wanneer heb jij je voor het laatst thuis gevoeld bij een merk? Kun je je dat nog herinneren en navertellen? Wil jij dat je (toekomstige) klanten zich thuis voelen bij jouw organisatie of jouw producten of merk? Ben je al op zoek naar jouw verhaal?